Poland Prepares for Russian Invasion


https://mommysclubnc.files.wordpress.com/2014/09/10593086_315187741993971_5299504376388070197_n.jpg

http://20committee.com/2014/10/30/poland-prepares-for-russian-invasion/

October 30, 2014

 

As Vladimir Putin’s Russia continues to threaten Ukraine, having stolen Crimea in the spring and exerted de facto Kremlin control over much of the Donbas this summer, war worries are mounting on NATO’s eastern frontier. New reports of Russian troop movements on the Ukrainian border this week are not reassuring to those Atlantic Alliance members who suffered Soviet occupation for decades, and still live in Moscow’s neighborhood.

Neither are Russian air force incursions into Western airspace calming nerves with their reborn Cold War antics: yesterday, NATO fighters intercepted no less than nineteen Russian combat aircraft, including several heavy bombers. No NATO countries are more worried about Kremlin aggression than the Baltic states, with their small militaries and lack of strategic depth, which are frankly indefensible in any conventional sense without significant and timely Alliance assistance.

But Poland is the real issue when it comes to defending NATO’s exposed Eastern frontier from Russian aggression. Only Poland, which occupies the Alliance’s central front, has the military power to seriously blunt any Russian moves westward. As in 1920, when the Red Army failed to push past Warsaw, Poland is the wall that will defend Central Europe from any westward movement by Moscow’s military. To their credit, and thanks to a long history of understanding the Russian mentality better than most NATO and EU members, Warsaw last fall, when the violent theft of Crimea was still just a Kremlin dream, announced a revised national security strategy emphasizing territorial defense. Eschewing American-led overseas expeditions like those to Iraq and Afghanistan that occupied Poland’s Ministry of Defense (MoD) during the post-9/11 era, this new doctrine makes defending Poland from Eastern aggression the main job of its military. Presciently, then-Foreign Minister Radek Sikorski, contradicting optimistic European and NATO presumptions of our era that conventional war in Europe was unthinkable, stated in May 2013, “I’m afraid conflict in Europe is imaginable.”

Particularly in light of the fact that both NATO and the Obama administration rejected my advice to seriously bolster Alliance defenses in the East with four heavy brigades, including the two brigades that Warsaw explicitly asked NATO — meaning, in practice, the United States — for after this year’s Russo-Ukrainian War began in earnest, the issue of Poland’s military readiness is of considerable importance to countries far beyond Poland. Instead of creating a militarily viable NATO tripwire that would deter Russian aggression, the Alliance, and Washington, DC, have opted for symbolic gestures — speeches, military visits, small exercises — that impress the Western media but not the Russians.

Simply put: Can Poland defend itself if Putin decides to move his aggression westward? Even if NATO rides to the rescue, as they would be required to under Article 5 — that is now an “if” question to many in Warsaw — will the Polish military be able to buy sufficient time for the Alliance to come to their aid? Notwithstanding that Poland (and Estonia) are the only “new NATO” members that take their Alliance obligations fully seriously, spending more than the required two percent of GDP on defense — a standard almost all longstanding NATO members can’t manage to meet — there are serious doubts about the ability of Poland’s armed forces to defend against a major Russian move to the West.

There is good news. When it comes to resisting what I term Special War — that shadowy amalgam of espionage, terrorism, and subversion at which the Kremlin excels — Warsaw, with its long acquaintance with sneaky Russian games, is probably better equipped than any almost NATO country to deter and defeat Putin’s secret offensive. The recent arrests of two Polish agents of Russian military intelligence (GRU), one of them a Polish military officer assigned to the MoD, sent a clear message to Moscow that Special War will be countered with aggressive counterintelligence.

When it comes to conventional defense, however, the news from Poland appears less rosy. Despite the fact that no one questions the basic competence of the Polish armed forces, nor the impressiveness of their current defense acquisition program, there is a matter of size. The recent MoD announcement that it is moving thousands of troops closer to the country’s borders with Belarus and Ukraine, where any threat would emerge, is encouraging but not sufficient (thanks to the Cold War, when Poland’s Communist military was directed westward, most of its major military bases are closer to Germany than the East). Since the abandonment of conscription five years ago, a cumbersome process that caused readiness problems for some time, Warsaw’s armed forces come to only 120,000 active duty troops, with less than 48,000 in the ground forces (i.e. the army). That number is insufficient to man the army’s structure of three divisions with thirteen maneuver brigades (ten of them armored or mechanized).

A solution to this manpower shortfall was supposed to be found in the establishment of the National Reserve Forces (NSR), with 20,000 fully trained part-time volunteers who would flesh out the order of battle in a crisis. Yet the NSR, which was announced by the MoD five years ago with much fanfare, has had considerable teething problems, with shortages of recruits and inadequate training budgets. Recent reports indicate both morale and readiness are low among NSR soldiers, who feel poorly treated by the regular military, while none dispute that the force has only recruited and trained 10,000 troops, half the target figure.

Quality can compensate for deficient quantity to an extent, and Poland’s recent acquisition of more late-model Leopard II tanks from Germany, adding to the 124 it already has, means they will be able to replace most of their Soviet-model legacy armor, and meet any Russian incursion on an equal footing in terms of quality, if not quantity. By approximately 2020, the air force will have wholly replaced its Soviet-era helicopters, buying 150 modern airframes, while the MoD plans to purchase thirty-two late-model attack helicopters by 2022, which would pose a significant threat to Russian armor.

More interesting still are plans taking shape to give Warsaw asymmetric deep-strike capabilities to resist Russian aggression. The navy and the army intend to acquire long-range missiles to counter superior Russian numbers, but the cornerstone of the deterrence concept called “Polish Fangs” by Warsaw is the AGM-158 Joint Air-to-Surface Standoff Missile (JASSM), to be carried by the air force’s F-16 fleet (the wing of forty-eight F-16’s is the backbone of Polish airpower). Combined with drones and Poland’s excellent special operations forces, which are among the best in NATO, Warsaw believes that the American JASSM on the American F-16 will give them an important qualitative advantage over the Russians, including the ability to precisely hit targets up to 370 kilometers behind enemy lines.

Yet even the most optimistic forecasts predict that “Polish Fangs” will not be fully operational for three more years — five seems a more realistic estimate — so there is the pressing matter of deterring Putin’s rising aggression right now. To provide additional deterrence, Warsaw is taking the remarkable step of creating home guard forces to harass the Russians in the event of occupation, a condition that Poles are only too familiar with. Unlike Ukraine, Poland plans to be prepared should Putin opt for war.

Ever since Moscow’s aggression against Kyiv became overt in the spring, the Polish MoD began quietly standing up volunteer forces to bolster the armed forces, should the Russians come again. Word of this became public this week with a story in the Polish edition of Newsweek that details what’s been going on behind the scenes. Building on shooting clubs that exist all over the country, possessing several hundred thousand members, the MoD has been supporting the establishment of paramilitary units that would bolster the army if needed. Their intent would be to counter Russian irregulars, GRU’s “little green men” that caused such havoc in Crimea a few months ago.

How many volunteers have already been enrolled is unclear, though it’s evident that the number far exceeds the 10,000 belonging to the NSR. In late September, and explicitly invoking the legendary Home Army (Armia Krajowa — AK) that resisted Nazi occupation in the Second World War, the first volunteer unit was sworn in at Świdnik, near the eastern border, with modest public fanfare, despite the fact that the MoD considers the existence of this new shadow army to be officially classified.

Advocates of the reborn Home Army speak of finding 100,000 volunteers soon, but that seems a rather long-term goal. While this project has attracted the support of some Polish right-wingers — the sort who tend to join rifle clubs — its MoD manager is Major General Bogusław Pacek, the director of the National Defense Academy, a veteran of Poland’s Cold War Communist military not known for dirigiste views. Pacek’s quiet enthusiasm for a new Home Army has been noted and it can be expected that before long “AK 2.0″ may constitute more than a nuisance to any invader.

This begs that question why Poland, a leading member of the Atlantic Alliance, thinks it needs to worry about an actual Russian invasion. In the first place, the Poles have been invaded and occupied by Moscow too many times over the centuries, including twice during the last one, to think this is just a fantasy. Putin’s harsh and threatening language gets more attention in Warsaw than just about anywhere else.

The Poles also understand that Article 5 only works as a deterrent if everyone understands that NATO will actually go to war to defend a member under threat. Here, again, recent history gives room for doubt. All of Europe was happy to sit back and watch Poland fight off the Red Army in 1920, alone, while Kremlin sympathizers in Western Europe blocked desperately needed arms shipments headed to Warsaw. More germanely, the joint Nazi-Soviet invasion of Poland in 1939 brought none of the Allied help that Poland was obligated to receive under treaty. Although both Britain and France were supposed to come to Poland’s direct military aid, they were content to declare war on Germany and essentially do nothing, letting Hitler and Stalin dismember Poland completely. Warsaw’s war plans assumed they needed to buy time — perhaps six weeks — until the British and French arrived. That promised rescue force never came, and every Pole today knows it.

Hence NATO assurances are met with a certain skepticism in Warsaw, including — perhaps especially — in defense circles. Then there is the touchy issue of President Obama. The Polish Right was never enamored of him, noting with disgust how Obama in 2009 cancelled a US/NATO missile defense system in the country, termed “betrayal” by Poland’s president, while making the announcement on September 17, the seventieth anniversary of Stalin’s invasion, added insult to injury. More than a few Polish right-wingers have doubted the staying power of Obama, particularly given his youthful dislike of President Reagan, a revered figure to many Poles for his major role in ending the Cold War and regaining Poland’s freedom.

Obama’s talky dithering on foreign and defense issues and his rough dealings with America’s friends have led to Polish worries spreading well beyond the country’s right wing. I deal regularly with Polish defense and intelligence officials, and over the last few years their doubts about Washington, DC’s courage and wisdom have mounted steadily. Poles understand that without American leadership there is no NATO in any military sense. Since the onset of Putin’s aggression against Ukraine, those fears have multiplied and there are now many in Warsaw who wonder if Obama would really honor Article 5 in a crisis.

Yesterday I spoke with a top Polish MoD official, a man of sober and strongly pro-American views whom I’ve known for years. Referring to this week’s needless White House crisis with Israel, another American ally who has doubts about the current administration, he noted, “I didn’t need the Beltway media to tell me who the real chickenshit is.” “They really have no idea what they are doing,” he opined about Obama and his national security staff, “and we know it. You have no idea how many promises we’ve been given, even by the President himself, but there’s never any follow-up, it’s all talk. He thinks he’s on Oprah.” When I asked if he thought America would come to Poland’s aid in a crisis, he said laconically, “I’d flip a coin.”

In a similar vein, a senior Polish intelligence official, another veteran of long collaboration with Washington, DC, expressed his skepticism to me. “Is it 1939 again? I don’t know,” he explained, “but I think Obama isn’t even a Chamberlain,” citing the British prime minister who left Poland in the lurch at the beginning of World War Two. Given such doubts, combined with Putin’s obvious desire to break the Atlantic Alliance, Poland will prepare to resist the Russians alone, while hoping and praying it does not have to.

Ten wpis został opublikowany w kategorii Uncategorized. Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika.

22 odpowiedzi na „Poland Prepares for Russian Invasion

  1. zenobiusz pisze:

    30 października 2014

    Jak Władimira Putina Rosja nadal zagraża Ukrainie, o kradzież Krym wiosną i wywierana de facto kontrolę Kremla nad wiele z Donbasu tego lata wojenne niepokoje są do montażu na wschodniej granicy NATO. Nowe doniesienia o ruchach wojsk rosyjskich na granicy z Ukrainą w tym tygodniu nie są pocieszające tych członków Sojuszu Atlantyckiego, którzy cierpieli sowieckiej okupacji przez dziesięciolecia, i nadal żyje w dzielnicy Moskwy.

    Nie są najazdy rosyjskie siły powietrza do uspokojenia nerwów Zachodniej przestrzeni powietrznej z ich odrodzonych wybryki zimnej wojny: Wczoraj, myśliwce NATO przechwycone nie mniej niż dziewiętnaście rosyjskich samolotów bojowych, w tym kilka ciężkich bombowców. Brak kraje NATO są bardziej martwi niż agresji Kremla państw bałtyckich, z ich małych wojskowych i brak strategicznej głębi, które szczerze mówiąc nie do obrony w jakimkolwiek konwencjonalnym sensie bez znaczącego i terminowej pomocy Sojuszu.

    Ale Polska jest prawdziwym problemem, gdy chodzi o obronę odsłoniętą wschodnią granicę NATO od rosyjskiej agresji. Tylko Polska, która zajmuje centralne przód Sojuszu, ma władzę wojskową poważnie Blunt żadnych rosyjskich posunięć w kierunku zachodnim. Podobnie jak w 1920 roku, kiedy Armia Czerwona nie udało się przepchnąć Warszawie, Polska jest ściana, która będzie bronić Europę Środkową z każdego ruchu w kierunku zachodnim przez wojska Moskwy. Do ich karty, a dzięki długiej historii zrozumienia rosyjskiej mentalności lepiej niż większość członków NATO i UE, w Warszawie jesienią ubiegłego roku, kiedy gwałtowne kradzież Krym był nadal tylko marzeniem Kreml ogłosił zmienioną narodową strategię bezpieczeństwa, podkreślając obrony terytorialnej. Unikając zagranicznych amerykańskie doprowadziły do wypraw, takich jak te, Iraku i Afganistanie, które zajęte Polskie Ministerstwo Obrony (MOD) w czasie postu, 11/09 epoki, sprawia, że ​​ta nowa doktryna wschodniej bronił Polskę przed agresją główne zadanie swojej armii. Proroczo, ówczesny minister spraw zagranicznych Radek Sikorski, zaprzeczając optymistyczne Europejskiej i NATO domniemania naszej ery, które konwencjonalna wojna w Europie nie do pomyślenia było, stwierdził, maj 2013: „Obawiam się, że konflikt w Europie jest sobie wyobrazić.”

    Szczególnie w świetle faktu, że zarówno NATO, jak i administracja Obamy odrzuciła moją radę poważnie ożywienia obrony Sojuszu na Wschodzie z czterech ciężkich brygad, w tym dwóch brygad, że Warszawa wyraźnie poprosił NATO – co oznacza w praktyce, w Stanach Zjednoczonych – w po tegoroczna Wojna rosyjsko-ukraiński zaczął się na dobre, kwestia gotowości wojskowej w Polsce ma duże znaczenie dla krajów daleko poza Polskę. Zamiast tworzyć militarnie realną tripwire NATO, która powstrzyma rosyjską agresję, Sojusz i Washington, DC, wybrały symbolicznych gestów – Przemówienia, wizyt wojskowych, małe ćwiczenia – że wrażenie na zachodnich mediów, ale nie Rosjan.

    Po prostu: Czy Polska bronić, jeśli Putin postanawia przenieść swoją agresję na zachód? Nawet jeśli NATO jedzie na ratunek, tak jak byłoby to wymagane na mocy artykułu 5 – to jest teraz „jeśli” pytanie do wielu w Warszawie – polski wojskowy będzie w stanie kupić wystarczającą ilość czasu na Sojusz przyjść im z pomocą? Pomimo tego, że Polska (i Estonia), są jedynymi członkami „nowe NATO”, które mają swoje zobowiązania Sojuszu w pełni poważnie, wydaje więcej niż wymagane dwa procent PKB na obronę – prawie wszystkie standardowe długotrwałe członkowie NATO nie może uda się spotkać – nie są poważne wątpliwości co do zdolności polskich sił zbrojnych do obrony przed główną rosyjskiego ruchu na Zachód.

    Nie jest to dobra wiadomość. Jeśli chodzi o opór, co nazwać War Special – to mroczna amalgamat szpiegostwa, terroryzmu i dywersji, w którym Kreml wyróżnia – Warszawa, z długiej znajomości z podstępnych rosyjskich gier, to chyba lepiej wyposażone niż prawie kraju NATO do odstraszania i pokonać tajną ofensywę Putina. Ostatnie aresztowania dwóch polskich agentów rosyjskiego wywiadu wojskowego (GRU), jeden z nich polski oficer przydzielony do MON wysłał jasny komunikat do Moskwy, że wojna będzie przeciwdziałać specjalne z agresywnego kontrwywiadu.

    Kiedy przychodzi do obrony konwencjonalnej, jednak wieści z Polski wydaje się mniej różowo. Pomimo faktu, że nikt nie kwestionuje podstawowe kompetencje polskich sił zbrojnych, ani potęga ich aktualnego programu nabycia obrony, nie jest to kwestia rozmiaru.Niedawne ogłoszenie MoD, że porusza się tysiące żołnierzy bliżej granicami kraju z Białorusią i Ukrainą, w której każdy zagrożenie nie wyjdzie, jest zachęcające, ale nie wystarczająca (dzięki zimnej wojny, gdy komunistyczny wojskowy Polski został skierowany na zachód, większość jego główne bazy wojskowe są bliżej do Niemiec niż na wschodzie). Od zaniechania poboru pięć lat temu, kłopotliwy proces, który spowodował problemy gotowości przez pewien czas, siły zbrojne przychodzą do Warszawy tylko 120 tysięcy aktywnych oddziałów celnych, z mniej niż 48.000 w siłach lądowych (czyli wojsko). Ta liczba jest niewystarczająca do człowieka struktury armii trzech dywizji z trzynastu brygad manewrowych (dziesięciu z nich pancernej lub zmechanizowanej).

    Rozwiązaniem tego niedoboru siły roboczej miało znaleźć w ustanowienie Narodowe Siły Rezerwowe (NSR), z 20.000 w pełni przeszkolonych wolontariuszy w niepełnym wymiarze godzin, którzy naświetlają porządek bitwy w kryzysie. Jednak NSR, który został ogłoszony przez MON pięć lat temu z wielką pompą, miał poważne problemy wieku dziecięcego, z niedoborem rekrutów i niewystarczających budżetów szkoleniowych. Ostatnie doniesienia wskazują, zarówno morale i gotowości są niskie wśród NSR żołnierzy, którzy czują się źle traktowane przez regularne wojsko, a żaden spór, że siła jest tylko zatrudnić i przeszkolić 10000 żołnierzy, pół ustalonego.

    Jakość może zrekompensować ilości niedoborem w stopniu, a niedawne przejęcie przez Polskę więcej późnym modelu Leopard II zbiorników z Niemiec, dodając do 124 to już ma, to znaczy będą one w stanie zastąpić większość sowieckiego modelu legacy zbroi i spełnić wszelkie rosyjskiego najazdu na równi pod względem jakości, jeśli nie ilość. O około 2020 roku, lotnictwo będzie w całości wymienić swoje śmigłowce z czasów sowieckich, zakup 150 nowoczesnych kadłubów, a MON planuje zakupić trzydzieści dwa późno modeli helikopterów do 2022 roku, co może stanowić znaczące zagrożenie dla rosyjskiego zbroi.

    Bardziej interesujące są plany nadal kształtuje dać Warszawę głębokie asymetryczne możliwości strajk oprzeć rosyjskiej agresji.Granatowy i armia zamierza nabyć pociski dalekiego zasięgu w celu przeciwdziałania lepsze numery rosyjskich, ale podstawą koncepcji odstraszania nazwie „Polskie Kły” w Warszawie jest AGM-158 Joint Air-to-Surface Standoff Missile (JASSM), do być wykonywane przez Air Force F-16 floty (skrzydło czterdziestu ośmiu F-16 jest podstawą polskiej Airpower). W połączeniu z dronów i Polski doskonałych specjalnych sił operacyjnych, które są jednymi z najlepszych w NATO, Warszawa uważa, że amerykański JASSM na amerykański F-16 daje im istotną przewagę jakościową nad Rosjanami, w tym zdolność do precyzyjnie razić cele do 370 km za liniami wroga.

    Jednak nawet najbardziej optymistyczne prognozy przewidują, że „Polskie Kły” nie będzie w pełni sprawny na kolejne trzy lata – pięć wydaje się bardziej realistyczny szacunek – więc jest wciśnięcie kwestia odstraszania rosnącą agresję Putina teraz. Aby zapewnić dodatkowe odstraszanie, Warszawa bierze niezwykłe krok tworzenia siły straży domu nękać Rosjan w przypadku zawodu, stanu, że Polacy są tylko zbyt dobrze. W przeciwieństwie do Ukrainy, Polska planuje być przygotowane powinny Putin zdecydować na wojnę.

    Odkąd agresji Moskwy wobec Kijowa został otwarty wiosną, polskiego MON rozpoczął spokojnie wstając siłami wolontariuszy, aby wzmocnić siły zbrojne powinny Rosjanie przychodzą ponownie. Słowo stało się publiczne w tym tygodniu z historii w polskiej edycji Newsweeka, który zawiera szczegółowy opis tego, co się dzieje za kulisami. Opierając się na strzelanie klubów, które istnieją na terenie całego kraju, posiadających kilkaset tysięcy członków, MON wspiera tworzenie paramilitarnych jednostek, które mogłyby wzmocnić armię w razie potrzeby. Ich intencją byłoby przeciwdziałać rosyjskim irregulars, „małe zielone ludziki” GRU, że spowodowane takie spustoszenie na Krymie kilka miesięcy temu.

    Ilu wolontariuszy zapisał już jest jasne, choć to oczywiste, że liczba znacznie przekracza 10.000 należący do NSR. Pod koniec września, a wyraźnie powołując legendarny AK (Armia Krajowa – AK), że opór nazistowskiej okupacji w drugiej wojnie światowej, pierwsza jednostka wolontariusz został zaprzysiężony w Świdniku, w pobliżu wschodniej granicy, z niewielką pompą publicznej, mimo MON uważa, że istnienie tej nowej armii cienia oficjalnie klasyfikowane.

    Zwolennicy odrodzonej Armii Krajowej mówić o znalezieniu 100 tysięcy wolontariuszy szybko, ale to wydaje się raczej cel długoterminowy. Chociaż projekt ten przyciągnął poparcie niektórych polskich prawicowców – rodzaju, którzy mają tendencję do do klubów karabin – jego kierownik MON jest generał Bogusław Pacek, dyrektor Akademii Obrony Narodowej, weteran polskiej zimnej wojny komunistycznego wojska nie wiadomo dla dirigiste poglądów. Pacek jest cichy entuzjazm dla nowego AK zauważono i można się spodziewać, że wkrótce „AK 2.0” może stanowić więcej niż uciążliwości do każdego okupanta.

    Nasuwa to pytanie, dlaczego Polska, wiodącym członkiem Sojuszu Atlantyckiego, myśli, że musi się martwić o rzeczywistej inwazji rosyjskiej. Po pierwsze, Polacy najechali i zostały zajęte przez Moskwę zbyt wiele razy na przestrzeni wieków, w tym dwa razy w ciągu ostatniego, myśleć, to tylko fantazja. Surowe i groźne język Putina dostaje więcej uwagi w Warszawie niż tylko o nigdzie indziej.

    Polacy rozumieją też, że Artykuł 5 działa tylko jako środek odstraszający, czy wszyscy rozumieją, że NATO będzie rzeczywiście iść na wojnę w obronie członka zagrożone. Tutaj znowu, najnowsza historia daje miejsca na wątpliwości. Cała Europa była przyjemnością usiąść i obejrzeć Polska odeprzeć Armię Czerwoną w 1920 roku, sam, podczas gdy Kreml sympatyków w Europie Zachodniej zablokowane transporty broni rozpaczliwie potrzebne do Warszawy na czele. Więcej germanely, wspólna niemiecko-radziecka inwazja na Polskę w 1939 roku przyniósł nic z pomocy aliantów, że Polska została zobowiązana do otrzymania na mocy traktatu. Chociaż zarówno Wielka Brytania i Francja miały przyjść do bezpośredniej pomocy wojskowej Polski, byli treść wypowiedzieć wojnę Niemcom i zasadniczo nic nie robić, pozwalając Hitler i Stalin rozbicie Polskę całkowicie. Plany wojenne Warszawy zakłada, że muszą kupić czas – być może sześć tygodni – aż przybyli Brytyjczycy i Francuzi. Że obiecał nie przyszedł siły ratownicze, a co dziś Polak wie.

    Stąd gwarancje NATO spotkał się z pewnym sceptycyzmem, w Warszawie, w tym – a może przede wszystkim – w kręgach obrony. Wtedy nie jest drażliwy problem z prezydentem Obamą.Polskie prawo nie była zakochana w nim, odnotowując z obrzydzeniem, jak Obama w 2009 roku odwołał / NATO systemu obrony przeciwrakietowej USA w kraju, określany jako „zdrada” przez prezydenta Polski, a jednocześnie zapowiedź 17 września siedemdziesiątej rocznicy inwazji Stalina dodał oliwy do ognia. Więcej niż kilka polskich prawicowców wątpić moc pobytu Obamy, szczególnie biorąc pod uwagę jego młodzieńczy niechęć prezydenta Reagana, czczony postać dla wielu Polaków za jego główną rolę w zakończeniu zimnej wojny i odzyskaniu wolności Polski.

    Talky dithering Obamy w sprawach zagranicznych i obrony oraz jego trudnych relacjach z amerykańskich przyjaciół doprowadziły do ​​polskich obaw rozprzestrzeniania daleko poza prawym skrzydle kraju. Zajmuję się regularnie z polskich urzędników obrony i wywiadu, a w ciągu ostatnich kilku lat ich wątpliwości co do Waszyngtonu, odwagi i mądrości DC mają zamontowane stabilnie. Polacy rozumieją, że bez amerykańskiego przywództwa NATO nie jest w żadnym sensie wojskowym. Od początku agresji Putina wobec Ukrainy, obawy te są mnożone i obecnie wiele w Warszawie, którzy zastanawiać, czy Obama naprawdę uczcić Artykuł 5 w kryzysie.

    Wczoraj rozmawiałem z najwyższym polskim MoD urzędnika, człowiek trzeźwy i silnie pro-amerykańskich poglądów, których znam od lat. Odnosząc się do tego tygodnia niepotrzebnego kryzysu w Białym Domu z Izraelem, innego amerykańskiego sojusznika, który ma wątpliwości co do obecnej administracji, zauważył: „Nie potrzebują mediów obwodnicy mi powiedzieć, kto jest prawdziwym tchórzem jest.” „Oni naprawdę nie mają pojęcia, co robią „, wyraził swoją opinię o Obamie i jego pracowników ochrony narodowego”, i my to wiemy. Nie masz pojęcia, ile obietnice, którą otrzymaliśmy, nawet przez samego prezydenta, ale nigdy nie jest jakaś kontynuacja, to wszystko mówić. On myśli, że jest na Oprah. „Kiedy zapytałem, czy myślał Ameryka przyjdzie do pomocy Polski w czasie kryzysu, powiedział lakonicznie:” Chciałbym rzucić monetą. ”

    W podobnym duchu, starszy polski oficjalny wywiad, inny weteran długiej współpracy z Waszyngtonu, wyraził sceptycyzm do mnie. „Czy jest to jeden tysięcy dziewięćset trzydzieści dziewięciu ponownie? Nie wiem „, wyjaśnił,” ale myślę, że Obama nie jest jeszcze Chamberlain, „powołując się na brytyjski premier, który opuścił Polskę w potrzebie na początku II wojny światowej. Biorąc pod uwagę te wątpliwości, w połączeniu z wyraźną chęcią Putina przełamania Sojuszu, Polska przygotowuje się oprzeć Rosjan sam, mając nadzieję i modląc się, że nie musi.

    Polubienie

  2. zenobiusz pisze:

    Polubienie

  3. zenobiusz pisze:

    Polubienie

  4. zenobiusz pisze:

    Polubienie

  5. zenobiusz pisze:

    Polubienie

  6. zenobiusz pisze:

    Polubienie

  7. zenobiusz pisze:

    To chyba aluzja do nas 🙂

    Polubienie

  8. zenobiusz pisze:

    Mamy uwierzyc że amerykański rakiety sa
    do niczego a ruskie są sprawne !
    Mam nadzieję że Ameryka i reszta świata pokaże
    pokaże swoją potęgę na innym polu tj. ekonomicznym.
    Ameryka nie da sie wciągnąc w ta prymitywną
    ruską prowokację i przeprowadzi swoje próby uzbrojenia
    wtedy gdy będzie potrzeba !
    Na razie niech ceny ropy dalej spadają tak aby
    kacapom odechciało sie planować budowę
    nowych instalacji wydobywczych np. w arktyce.
    Poza tym Ameryka nie będzie ujawniać szczegółów
    działania swoich najnowszych systemów np. obrony
    przeciwrakietowej.
    Jeżeli już pokazali ( i wprowadzają np.
    na pokłady okrętów ) np. działa energetyczne
    zdolne do wystrzeliwania z ogromna energią ( prędkość rzędu
    9 machów ) pocisków na odległośc np. 200 km to napewno
    są jeszcze lepsze konstrukcje.
    Wyobraźcie sobie pocisk który nie pozostawia
    żadnych śladów o tym że został wystrzelony ( brak
    gorących gazów tak jak w przypadku rakiet )
    i przemierza np. 90% dystansu do celu a dopiero w ostatniej
    fazie lotu z pomocą silników odrzutowych staje się
    pociskiem manewrującym.
    Pocisk taki może być duzo mniejszy niż te tradycyjne balistyczne.
    Incydent na Morzu Czarnym gdy amerykański niszczyciel
    Donald Cook w żaden sposób nie zareagował na ruskie prowokacje
    ewidentnie pokazuje iz nie chcą dać się sprowokować
    aby nie ujawnić sposobu działania systemów.
    Co z tego że kacapy zakłóciły w prymitywny sposób
    pewien obszar jak jest wiele sposobów aby temu przeciwdziałać
    a pociski mogą spaśćim na łeb zupełnie z nieoczekiwanego kierunku !
    Błędem byłoby pokazać jak to działa tylko dla celów
    propagandowych.
    Ten system pokaże swoje mozliwości ale wyłącznie w razie
    potrzeby ataku.
    Jestem pewien że jak ruscy się kiedyś pomylą i cos
    wystrzelą to dostana taki wpie….l że sie już nie pozbierają.
    Nie wierzcie w te głupoty o zagładzie świata bo
    jest broń która niszczy wyłącznie zywe organizmy
    na obszarze udrzenia i nie pozostawia po sobie
    promieniowania radioaktywnego.
    Przy takim uderzeniu zachodzą wszystkie zjawiska
    ( fala uderzeniowa, termiczna, grzyb „atomowy” )
    jak w przypadku ataku jądrowgo ale bez długotrwałego promieniowania
    radioaktywnego.
    W latach zimnej wojny zostało podpisane porozumienie
    w sprawie wstrzymania prac nad rozwojem tej broni
    ale przecież trzeba być naiwnym głupcem aby wierzyć
    iz strony to porozumienie respektowały.
    http://niezalezna.pl/60956-rosja-grozi-wojna-nuklearna-wystrzelili-miedzykontynentalna-rakiete-balistyczna

    Polubienie

  9. zenobiusz pisze:

    woo | 31.10.2014 [09:19]

    podobno jesteśmy krajem, który potencjalnie posiada broń atomową oraz jest zdolny do jej produkcji w ciągi od 1 do 3 lat. Z grupy krajów takich jak Argentyna czy Japonia jesteśmy najbardziej podejrzewani, że atomówkę mamy w arsenale. I, szczerze, chcę w to wierzyć.

    http://niezalezna.pl/60956-rosja-grozi-wojna-nuklearna-wystrzelili-miedzykontynentalna-rakiete-balistyczna?page=1

    Polubienie

  10. zenobiusz pisze:

    Polubienie

  11. benka pisze:

    Klęska resetu. Jak PO zaprzepaściła politykę Lecha Kaczyńskiego

    Dodano: 31.10.2014 [21:25]

    foto: prezydent.plPolska od dłuższego czasu nie jest już zapraszana do rozmów w sprawie Ukrainy. Być może nie chcą tego Rosjanie, ale ten warunek jest przyjmowany jako coś oczywistego zarówno w Berlinie, Paryżu, jak i Kijowie. Polska przestała być potrzebna, a rządząca ekipa Platformy traktuje to tak, jakby siła wyższa decydowała o pozycji naszego kraju w najbardziej żywotnych dla nas kwestiach międzynarodowych – pisze Andrzej Urbański, b. szef Kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, p.o. Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego, w najnowszym tygodniku „Gazeta Polska”.

    2 stycznia 2006 r. Lech Kaczyński wezwał nas na naradę. Potwierdzone raporty donosiły, że Gazprom przykręca gazową śrubę, ograniczając dostawy dla Ukrainy i Polski. W Europie nikt sobie nie zdawał sprawy, że Kreml uruchomił gazowy szantaż, aby wymusić na pomarańczowej ekipie w Kijowie oczekiwane zachowania. Polska nie była tym razem celem ataku, ale łatwo można było sobie wyobrazić, co się stanie, kiedy Moskwie uda się podporządkować sobie Ukrainę.

    Pierwsze kontakty

    Lech Kaczyński, jeszcze jako prezydent Warszawy, wspierał pomarańczową rewolucję, ale nie powstał żaden plan zaostrzenia naszych relacji z Rosyjską Federacją. Jako jego zastępca zostałem wysłany do Moskwy i po powrocie raportowałem, że Putin na tle otaczającej go ekipy to w pewnym sensie liberał, a nacjonalizmem posługuje się, aby nie utracić wpływów w establishmencie.
    Najbliższym współpracownikiem Leszka był dawny ambasador w Moskwie, a potem szef dyplomacji – Marcin Meller. Na jego zaproszenie w Warszawie pojawił się główny doradca Putina do spraw Europy. W czasie kolacji, którą wydałem dla gościa, obaj z Mellerem byliśmy słodcy jak miód i chcieliśmy uzgodnić, jakie sprawy mogłyby stać się przedmiotem pierwszych rozmów Kaczyński–Putin.

    Takie dostaliśmy instrukcje. Leszek pragnął zachować równowagę w relacjach z Moskwą, Kijowem, może nawet z Białorusią, choć wówczas postrzeganie w Europie Łukaszenki nie zachęcało do tego. Ale kilkakrotnie ponawiane próby spotkania z Putinem były przez ludzi Kremla odwlekane i przekładane, aż musieliśmy dojść do jedynego wniosku – zaangażowanie Leszka w sprawy Ukrainy odbierano prawie jak casus belli.

    Ukraiński priorytet

    Relacje z Ukrainą wymagały od Leszka zupełnie innych starań. Nawet wśród najbliższych współpracowników prezydenta Juszczenki przewagę mieli ci, którzy chcieli zachować status Ukrainy między Europą a Rosją, w geopolitycznym zawieszeniu, bez jakichkowiek jasnych deklaracji. Na moje zaproszenie jako szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego odwiedził Warszawę mój odpowiednik w Biurze Bezpieczeństwa Juszczenki. Prowadziliśmy wielogodzinne rozmowy, także w bezpiecznych pokojach BBN, ale żadne deklaracje nie padały. Ani w sprawie Unii Europejskiej, ani tym bardziej w kwestiach NATO. Łatwiej swoje deklaracje składał sam prezydent Juszczenko w rozmowach z Leszkiem. Wcześniej jednak trzeba było przełamać tabu, jakie ciążyło na okupacyjnych rzeziach na Wołyniu.

    Brzemię przeszłości

    Tak doszło do spotkania w Powłokomie. Juszczenko kokietował środowiska kombatanckie, tych, którzy występowali zbrojnie przeciwko Sowietom, współpracując w czasie wojny z Niemcami. I tych, którzy mieli splamione ręce polską krwią, prowadząc czystki etniczne na Wołyniu.

    Kiedy obaj prezydenci przyjechali na uroczystości, tym razem lepiej przygotowała się strona ukraińska. Wielkie flagi powiewały nad tłumami przywiezionych tu Ukraińców, a polscy mieszkańcy stali gdzieś z boku, jakby byli widzami wyreżyserowanego spektaklu, w którym to oni byli oskarżonymi przez historię i współczesność. Przez moment miałem poczucie, że nie powinno nas tu być w tym czasie. Ale Leszka także tym razem nie zawiódł instynkt. Kłaniając się, podszedł z Marylką do płotu, przy którym tłoczyli się mieszkańcy Pawłokomy, i zaczął ściskać ich dłonie. Juszczenko po chwili dołączył, i tak oddaliśmy cześć historycznej prawdzie.

    Ta scena zapadła mi w pamięć, gdyż polsko-ukraińskie relacje stale napotykały rafy, na których mogły się wywrócić albo rozbić, i gdyby nie coraz lepsze relacje Kaczyński–Juszczenko, łatwo mogło dojść do katastrofy. Leszek okazał się jednak, szczególnie na tle różnych europejskich polityków, człowiekiem, który dotrzymywał słowa. Był lojalny, pragmatyczny, a przede wszystkim planował nowe rozwiązania gazowe, które mogły uwolnić Ukrainę od kolejnego dyktatu Kremla.

    Broń gazowa

    To dzięki inicjatywie Lecha Kaczyńskiego w maju 2007 r. zorganizowano w Krakowie Szczyt Energetyczny z udziałem prezydentów Azerbejdżanu, Gruzji, Litwy, Ukrainy i przedstawiciela prezydenta Kazachstanu. Zaczęły się prace nad Euroazjatyckim Korytarzem do transportu ropy z nierosyjskich źródeł. Cały region miał się uwolnić od dyktatu Kremla i Gazpromu.

    Otóż nawet dzisiaj podziw musi budzić to, jak w ciągu jednego roku udało się Prezydentowi zbudować aż tak szeroką koalicję tych, którzy zaczęli mieć ochotę na zrównoważenie monopolu Gazpromu. Do tego dochodzą decyzje w sprawie Gazoportu, powrotu do stołu rozmów z Norwegami, wreszcie dbanie, aby nad tymi wszystkimi koncepcjami stały Bruksela i Unia Europejska.
    Każdy z tych kroków budował w regionie „miękkie” przywództwo Leszka. Jednocześnie ożywił Grupę Wyszehradzką, chociaż Węgry, Słowacja czy Czechy nie zawsze, a na pewno nie od razu, były przekonane do tego, by wspomóc Polskę w jej staraniach. Otóż wsparcie Republik Nadbałtyckich, Ukrainy, Grupy Wyszehradzkiej budowały nasze znaczenie w Unii Europejskiej. Ani Berlin, ani Paryż nie mogły wprost kwestionować nowej polityki energetycznej, która – jak powtarzał to wszystkim liderom europejskim – miała służyć dywersyfikowaniu ich bilansów energetycznych.

    Podobnie dzięki zaangażowaniu Leszka ruszyły polsko-amerykańskie rozmowy w sprawie tarczy antyrakietowej, chociaż Berlin od początku był przeciwny, aby lewa flanka NATO została wzmocniona. Nikt jednak nie mógł zabronić Warszawie prowadzenia rozmów z Amerykanami na własnych zasadach. Dla każdego stawało się coraz bardziej jasne, że Polska nie będzie piątym kołem w europejskim wozie. Nikt nie proponował nam, abyśmy nasze interesy kładli na ołtarzu „wielkiej polityki”, którą w Unii mieliby prawo układać tylko wybrani z wybranych.

    Kulminacją planu Leszka była sprawa Gruzji. Sam fakt, że po telefonicznych konsultacjach wylądowali w Tbilisi prezydenci Litwy, Łotwy, Estonii i Ukrainy było przykładem, że Leszek przez dwa lata zbudował wielką siłę, z którą liczyć się musiał każdy, kto chciał się wypowiadać w kwestiach wschodnich. Nikt nie mógł ustawiać Polski w roli petenta, którego można było nie zapraszać do ważnych rozmów.

    To prezydent Kaczyński sprawił, że idea Solidarności odrodziła się w wymiarze międzynarodowym, z udziałem wszystkich demokratycznych państw, które nie chciały ulec presji Moskwy. I nieprzypadkowo Leszek awansował w kremlowskich analizach na głównego przeciwnika Putina.

    Zrealizowana przez Tuska i Sikorskiego polityka resetu w relacjach z Moskwą okazałą się historycznie błędna, politycznie jałowa, przeniosła zagrożenie najbliżej polskich granic. Przede wszystkim zdegradowała rolę Polski zarówno w regionie, jak i w samej Unii Europejskiej. Państwa Grupy Wyszehradzkiej dzisiaj wspierają politykę Putina; z Litwą mamy najgorsze relacje od 20 lat, a Ukraina zrozumiała, że trzeba poddać się dyktatowi Berlina, bo w Warszawie nie usłyszy niczego nowego.
    http://niezalezna.pl/60977-kleska-resetu-jak-po-zaprzepascila-polityke-lecha-kaczynskiego

    Polubienie

  12. benka pisze:

    Klucz do Smoleńska

    Dodano: 31.10.2014 [20:25]
    http://niezalezna.pl/60976-klucz-do-smolenska
    Można na różne sposoby interpretować powody, dla których Sikorski opowiedział o „niemoralnej propozycji Putina” w sprawie rozbioru Ukrainy.

    Być może tak poniosła go hucpa i pragnienie wysunięcia się na front „najodważniejszych rusofobów”. Jednak jego świadoma niedyskrecja zadziałała jak bumerang, godząc w niego jako ministra spraw zagranicznych, a jeszcze bardziej w premiera, który w tej sprawie czujnie nabrał wody w usta.

    Sam Radek zrozumiał to poniewczasie, zaczął kręcić, mataczyć, wycofywać się i zasłaniać niepamięcią jak podrzędny aferzysta na ławie oskarżonych, na której póki co posadził się sam.

    Pragnąc podkreślić imperialistyczne ciągoty Putina, skądinąd doskonale znane, zapomniał o jego rozmówcach. Był rok 2008. Wkrótce potem nastąpiła agresja na Gruzję, rok później pamiętne spotkanie na Westerplatte i rozmowy na molo, wreszcie dwa lata później Smoleńsk, przyjaźń polsko-rosyjska kwitła w najlepsze, a poziom wzajemnego zaufania osiągnął szczyty, o jakich Gomułka i Chruszczow czy Gierek i Breżniew mogliby tylko pomarzyć.

    Można zatem założyć, że podejmując decyzję o pogłębianiu i rozwijaniu bratnich kontaktów, musiano brać pod uwagę wydźwięk oferty ukraińskiej.

    Ewentualność, że Władimir Władimirowcz jest znakomitym kawalarzem, a jego propozycja żartem, z którego należy ryczeć ze śmiechu, straciła sens po inwazji na Gruzję. Humor okazał się humorem czarnym. Ale przyjaźń trwała.

    Tajemnicą pozostaje, czy wymuszał ją strach (związany z globalnym resetem), czy nadzieja na jakiś deal ze wschodnim hegemonem, choćby kosztem Ukrainy.

    Jedno dowodziłoby tchórzostwa, drugie ociera się o zdradę…

    Niezależnie od prawdziwości którejś z wersji, tamta rozmowa na Kremlu pomaga choć częściowo zrozumieć zachowanie polskich przywódców po Smoleńsku. Zapewne w rękach Moskwy jest taśma z nagraniem tamtej rozmowy. Sikorski opowiedział o propozycji, ale nie wiemy, jaką odpowiedź dał wówczas Donald Tusk. Załóżmy, że nie była najmądrzejsza.

    Ma się czym martwić cesarz, prezydent, przewodniczący (niepotrzebne skreślić) Zjednoczonej Europy.

    Bo kariera strażnika laski marszałkowskiej wygląda na złamaną. I co z tego? Zawsze można zrobić nową laskę.

    Polubienie

Możliwość komentowania jest wyłączona.