Kim jest gen.Siergiej Iwanow

Siergiej Borisowicz Iwanow ( rosyjski : Сергей Борисович Иванов , IPA:  [sʲɪrɡʲej bɐrʲisəvʲɪtɕ ɪvɐnof] , ur. 31 stycznia 1953 r.) – rosyjski wysoki rangą urzędnik i polityk, który jest specjalnym przedstawicielem prezydenta Federacji Rosyjskiej w sprawach związanych z działalnością na rzecz środowiska, środowiskiem i Transport od 12 sierpnia 2016 r.

Siergiej Iwanow
Specjalny przedstawiciel prezydenta Federacji Rosyjskiej ds. Działalności środowiskowej, środowiska i transportu
Beneficjant
Zakładane biuro 12 sierpnia 2016 r
Prezydent	Władimir Putin
Szef Sztabu Administracji Prezydenta
W biurze 22 grudnia 2011 r. – 12 sierpnia 2016 r
Prezydent	Dmitrij Miedwiediew Władimir Putin
Poprzedzony	Sergey Naryshkin
zastąpiony przez	Anton Vaino
Pierwszy wicepremier Rosji
W biurze 15 lutego 2007 r. – 12 maja 2008 r. Służył u boku Dmitrija Miedwiediewa
Premier	Mikhail Fradkov Viktor Zubkov Władimir Putin
Poprzedzony	Dmitrij Miedwiediew
Minister obrony
W biurze od 28 marca 2001 r. Do 15 lutego 2007 r
Premier	Michaił Kasjanow Michaił Fradkow Wiktor Zubkow Władimir Putin
Poprzedzony	Igor Sergeyev
zastąpiony przez	Anatoliy Serdyukov
Sekretarz Rady Bezpieczeństwa
W biurze 15 listopada 1999 r. – 28 marca 2001 r
Prezydent	Władimir Putin
Poprzedzony	Władimir Putin
zastąpiony przez	Vladimir Rushailo
Dane osobowe
Urodzony	31 stycznia 1953(wiek 65 lat) Leningrad , rosyjski SFSR , Związek Radziecki (obecnie Sankt Petersburg, Rosja )
Małżonka (s)	Natalia Iwanowa
Dzieci	Alexander Sergey
Alma Mater	Akademia FSBUniwersytetu St Petersburga
Służba wojskowa
Wierność	Związek Radziecki w Rosji
Usługa / oddział	KGB Służby Wywiadu Federalnej Służby Bezpieczeństwa
Lata służby	1975-2000
Ranga	Generał pułkownik

Spotkanie Siergieja Iwanowa i prezydenta Chin Xi Jinpinga , marzec 2016

Iwanow był ministrem obrony Rosji od marca 2001 do lutego 2007 roku, wicepremier od listopada 2005 do lutego 2007 roku, a pierwszy wicepremier od lutego 2007 do maja 2008. Po wyborach z Dmitrijem Miedwiediewem jako prezydenta Rosji , Iwanow był ponownie powołał wicepremiera w drugim rządzie Władimira Putina . Od grudnia 2011 do sierpnia 2016, Iwanow był szef sztabu w Wykonawczego Urzędu Prezydenckiego . ^[1]

Przed podjęciem pracy w administracji federalnej w Moskwie Ivanov, płynnie posługujący się językiem angielskim , służył od końca lat 70. w Europie i Afryce jako specjalista z zakresu prawa i języków obcych. Jako pracownika KGB w czasach Związku Radzieckiego, Iwanow zaprzyjaźnił się z kolegą Władimirem Putinem , ^[2] , który wyznaczył go na swojego zastępcę w latach 1990.

Zawartość

Młodzież, edukacja i wczesna karieraEdit

Iwanow urodził się 31 stycznia 1953 r. W Leningradzie . W 1975 r. Ukończył filologię angielską na wydziale filologii Uniwersytetu Stanowego w Leningradzie , gdzie specjalizował się w języku angielskim i szwedzkim . Pod koniec lat siedemdziesiątych Iwanów rozpoczął karierę dwutygodniową w służbie wywiadowczej. W 1976 r. Ukończył studia podyplomowe zkontrwywiadu , ukończył Wyższe Szkoły KGB w Mińsku . ^{[ potrzebne źródło ]}

Po ukończeniu studiów w 1976 r. Iwanow został wysłany do służby w zarządzie Leningradu i Leningradzkiego Obwodu KGB , gdzie został przyjacielem Władimira Putina , a następnie jego kolegi. ^{[2] [3] [4]}

W 1980 Iwanow pełnił funkcję sekretarza Drugiej w ambasadzie sowieckiej w Helsinkach , pracując bezpośrednio pod KGB rezydenta Felix Karasev . ^[5]

Kariera w MoskwieEdytuj

W sierpniu 1998 r. Władimir Putin został szefem FSB i mianował Iwanowa jego zastępcą.Jako zastępca dyrektora Federalnej Służby Bezpieczeństwa Ivanov umocnił swoją reputację w Moskwie jako kompetentny analityk w sprawach bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego. ^[6]

Szef Rady BezpieczeństwaEdytuj

15 listopada 1999 r. Iwanow został mianowany przez Borysa Jelcyna sekretarzem Rady Bezpieczeństwa Rosji , organu doradczego odpowiedzialnego za formułowanie prezydenckich dyrektyw w sprawie bezpieczeństwa narodowego. W tej pozycji Iwanow zastąpił Putina jako doradcę ds. Bezpieczeństwa narodowego Jelcyna po awansie Putina do premiera.

Jako sekretarz Iwanow był odpowiedzialny za koordynację codziennej pracy rady pod przewodnictwem prezydenta. Ale rola Ivanova jako sekretarza była początkowo niejasna dla obserwatorów mediów. W momencie jego powołania Rada Bezpieczeństwa była stosunkowo nową instytucją. (Rada została utworzona przez kurator Jelcyna w latach 1991-1992). ^[7] Od 1992 r. Do nominacji Iwanowa w 1999 r. Jelcyn korzystał z tej rady, ponieważ podyktowana była względami politycznymi, ale nie pozwoliła jej na powstanie jako stosunkowo silna i autonomiczna instytucja. ^[7] Poprzednicy Iwanowa na tym stanowisku, w tym Putin, według zachodnich analityków, byli albo drugą najpotężniejszą postacią polityczną w Rosji, albo tylko kolejnym funkcjonariuszem, któremu brak bliskiego dostępu do centrum władzy państwowej, w zależności od ich związku z Jelcynem. ^[7]

Minister obronyEdytuj

Iwanow został mianowany przez Władimira Putina, który zastąpił Jelcyna jako prezydenta w dniu 31 grudnia 1999 r., Jako rosyjski minister obrony w marcu 2001 r. W tym miesiącu Iwanow ustąpił ze stanowiska sekretarza obrony, ale pozostał członkiem. Iwanow zrezygnował ze służby wojskowej około roku wcześniej i był cywilem podczas służby jako sekretarz Rady Bezpieczeństwa. Iwanów został zatem pierwszym cywilnym ministrem obrony Rosji. ^[8] Putin nazwał zmiany kadrowe w rosyjskich strukturach bezpieczeństwa zbieżne z nominacją Iwanowa na ministra obrony, „krok w stronę demilitaryzującego życia publicznego”. Putin podkreślił także odpowiedzialność Iwanowa za nadzorowanie reformy wojskowej jako minister obrony. ^[9]

Nic dziwnego, że dla specjalistów z Rosji Iwanow ugrzęzł w trudnej sytuacji jako wicepremier.Ale mimo biurokratycznej inercji i korupcji w armii, Iwanow przewodził niektórym zmianom w postaci zmiany w stronę bardziej profesjonalnej armii. Chociaż Iwanow nie odniósł sukcesu w odstąpieniu od projektu, zmniejszył go. ^[9]

Jako minister obrony Ivanov współpracował z amerykańskim sekretarzem obrony Donaldem Rumsfeldem, aby rozszerzyć rosyjsko-amerykańską współpracę przeciwko międzynarodowym zagrożeniom terrorystycznym dla obu państw. ^[10]

W maju 2001 r. Iwanow został wybrany na przewodniczącego Rady Ministrów ObronyWspólnoty Niepodległych Państw .

W październiku 2003 r. Siergiej Iwanow twierdził, że Rosja nie wykluczyła wyprzedzającego ataku militarnego w dowolnym miejscu na świecie, jeśli wymaga tego interes narodowy. ^[11]

W 2004 r. Siergiej Iwanow, wówczas pełniący obowiązki ministra obrony, zobowiązał się do udzielenia poparcia podejrzanym o zamordowanie czeczeńskiego przywódcy Zelimkhana Yandarbijewa w Katarze i oświadczył, że ich uwięzienie jest nielegalne. ^[12] Późniejsi prokuratorzy z Kataru doszli do wniosku, że podejrzani otrzymali rozkaz, by osobiście wyeliminować Zelimkhana Yandarbieva z Siergieja Iwanowa. ^[13]

W styczniu 2006 roku Iwanow spotkał się z krytyką za poniżającą reakcję na publiczne oburzenie z powodu wyjątkowo brutalnego incydentu w bazie wojskowej na Uralu, w które zaangażował się Andrey Sychyov jako ofiara, której nogi i genitalia zostały amputowane z powodu okrutnych pobić i nadużyć . ^{[9] [14] [15] [16]}

Od czasu do czasu Iwanow niepokoi zachodnią publiczność stanowczością swoich uwag na temat międzynarodowych spraw wojskowych i politycznych, choć jego orientacja polityczna jest umiarkowana i ogólnie liberalna w kwestiach gospodarczych. Na przykład w szeregu publicznych komentarzy dotyczących wyborów w latach 2003-2004 jednoznacznie wyraził swój sprzeciw wobec wycofywania reform gospodarczych i prywatyzacji w stylu zachodnim w latach dziewięćdziesiątych. ^[9]

15 grudnia 2006 r. W Moskwie Siergiej Iwanow powiedział zagranicznym korespondentom o Aleksandrze Litwinience , zatrutym w Londynie w listopadzie, który trafił na pierwsze strony gazet na Zachodzie: „Dla nas Litwinienko było niczym. Nie obchodziło nas, co powiedział i co napisał na łożu śmierci. ” ^[17]

WicepremierEdycja

W listopadzie 2005 r. Iwanow został powołany na stanowisko wicepremiera w drugim gabinecie Michaiła Fradkowa , z dodatkową odpowiedzialnością za przemysł wytwórczy i eksport broni. 15 lutego 2007 r. Putin wyniósł Iwanowa na stanowisko pierwszego wicepremiera i zwolnił go z funkcji ministra obrony; ^[18] został powołany jako pierwszego wicepremiera odpowiedzialnego nad przemysłem obronnym ,przemyśle lotniczym , nanotechnologii i transportu . W czerwcu 2007 r. Iwanow został mianowany przewodniczącym Rady Rządowej ds .Nanotechnologii . ^[19]

Wybory prezydenckie w 2008 r.Edytuj

Ze względu na jego popularność wśród wyborców poparcie Putina miało pomóc jego kandydatom, według sondaży opinii publicznej i rosyjskich analityków politycznych. ^{[ potrzebne źródło ]} Ta spekulacja została zintensyfikowana w listopadzie 2005 r. dzięki awansowi Iwanowa do rangi wicepremiera. ^[9] Spekulacje nasiliły się jeszcze w lutym 2007 r. Dzięki awansowi Iwanowa na stanowisko pierwszego wicepremiera ^[8], ale zakończyły się po tym, jak jego kolega Dmitrij Miedwiediew został nominowany do ubiegania się o prezydenturę z poparciem Putina. Iwanow wyraził także poparcie dla kandydatury Miedwiediewa. ^[20]

Rosyjskie sondaże sugerują, że Iwanow cieszy się szerokim uznaniem wśród rosyjskiej opinii publicznej z dość silnymi ocenami. ^{[21] [22]}

Kariera Iwanowa, pod względem jego pochodzenia i powstania w rosyjskich strukturach państwowych, była często porównywana do Putina, podsycając spekulacje, że Iwanow może kandydować na prezydenta w 2008 roku. Trzy miesiące młodszy od Putina, Iwanow był studentem współczesnym Putina w ich rodzinnym mieście Leningradu, gdzie obaj ukończyli konkurencyjne specjalistyczne programy szkolnictwa średniego (Putin w chemii, Iwanow w języku angielskim) przed uczęszczaniem na Leningradzki Uniwersytet Państwowy. ^[23] Oba ukończyły studia podyplomowe z kontrwywiadu; i obaj wkrótce dołączyli do wywiadu zagranicznego. Jednakże, według wspomnień Iwanowa, nie zaprzyjaźnił się z Putinem podczas ich lat jako studentów, ale raczej, gdy obaj zostali przydzieleni do pracy w tym samym wydziale wywiadu zagranicznego w Leningradzie. ^[23]

Szef sztabuEdytuj

W grudniu 2011 roku Iwanow został mianowany szefem sztabu w Administracji Prezydenta Rosji . ^[24] Był znany z jastrzębich poglądów podczaskryzysu ukraińskiego i na Zachodzie oraz jego głównej roli w lobbowaniu za rosyjską interwencją wojskową w syryjskiej wojnie domowej . ^[25]

W dniu 12 sierpnia 2016 r. Iwanow zwolniony ze stanowiska szefa sztabu przez Putina i zastąpiony przez Antoniego Vaino . Iwanow został specjalnym wysłannikiem transportu i środowiska. Wypalenie Iwanowa przez Putina było częścią serii zastępów starszych rówieśników Putina z młodymi lojalistami. ^[26] The Steele Dossier (Report 2016/111) twierdzi, że jego zachęta do wtrącania się w wyborach prezydenckich w USA w 2016 r., Które wywołały nieprzewidziany zemst na Kremlu, była katalizatorem jego ostrzału.

SankcjeEdytuj

W dniu 20 marca 2014 r. Urząd Kontroli Zagranicznych Zasobów (OFAC) ogłosił, że Iwanow i 19 innych rosyjskich oligarchów zostało dodanych do Listy Specjalnie Wyznaczonych Obywateli (SDN) . ^{[27] [28] [29] [30] [31] [32]}

Edycjaosobista

Ivanov mówi płynnie po angielsku i szwedzku, a także po norwesku i francusku . Jego hobby to wędkarstwo i czytanie kryminałów w oryginalnym angielskim. ^[23]

Siergiej Iwanow wspiera CSKA Moskwa , często można go zobaczyć na meczach PKA CSKA i PBC CSKA . ^{[ potrzebne źródło ]}

Ożenił się w 1976 roku i ma dwójkę dzieci.

W dniu 20 maja 2005 r. Volkswagen prowadzony przez najstarszego syna Ivanova, Aleksandra (1977-2014), uderzył i zabił 68-letnią kobietę, Svetlana Beridze, na przejściu dla pieszych . Opłaty przeciwko niemu zostały jednak odrzucone. ^[33] Aleksander Iwanow zmarł w dniu 3 listopada 2014 r .; utonął w morzu w Zjednoczonych Emiratach Arabskich . ^{[34] [35]}