KATASTROFA TUNGUSKA A TEKTYTY?

 

https://twitter.com/trutherbotred/status/621340953433911296

Andrzej Kotowiecki – KATASTROFA TUNGUSKA A TEKTYTY?

http://hyboriana.blogspot.com/2012/06/bolid-syberyjski-29.html

Napisano już wiele rozpraw i opracowań na temat katastrofy z 30 czerwca 1908 roku, w rejonie rzeki Podkamienna Tunguska, lecz temat ten i ta zagadka dręczy nadal wielu, w tym także i mnie.

 

Co wiemy o tej katastrofie? Jakie są suche fakty? W telegraficznym skrócie ukazuję to, co się tam stało:

 

v    Rankiem, w dniu 30 czerwca 1908 roku, mieszkańcy centralnej Syberii w rejonie rzeki Podkamienna Tunguska zauważyli ciągnący się na niebie ognisty obłok, który znikł za horyzontem w tajdze.

 

v    O godzinie 07^h17^m11^s czasu lokalnego nastąpiła straszliwa eksplozja.

 

v    Sejsmografy na całym świecie zanotowały straszliwy wstrząs, którego epicentrum znajdowało się na NW od jeziora Bajkał.

 

v    Falę sejsmiczną zanotowano w Waszyngtonie.

 

v    W jednej ze wsi w rejonie Podkamiennej Tunguskiej zabitych zostało co najmniej 1.500 reniferów.

 

v    Pasażerowie pociągu zdążającego Transsyberyjską Koleją Żelazną zaobserwowali na niebie wielką jak Słońce, świecącą kulę poruszającą się z południa na północ. Wybuch był tak ogromny, (600 km od epicentrum), że kierownik pociągu polecił go zatrzymać, aby sprawdzić, czy nie jest on uszkodzony.

 

v    Stacje sejsmiczne w Tyflisie (Tblisi), Taszkencie i Jenie zarejestrowały trzęsienie ziemi. W Irkucku (900 km od epicentrum) upłynęła godzina, zanim uspokoiły się wahadła sejsmografów.

 

v    Ludzie ze szczepu Ewenków relacjonowali: Znajdowaliśmy się w odległości ponad 80 km od rzeki Tunguska i widzieliśmy ogień. Gorąco było tak straszliwe, że musieliśmy się położyć na ziemi. <<Bałem się>> – opowiadał potem jeden z Ewenków – <<że zapali się na mnie koszula>>.

 

v    Przez tajgę przeleciał gwałtowny huragan.

 

v    Rzeka Angara wezbrała gigantyczną falą, która zmiotła płynących po rzece flisaków tak, że tylko część z nich się uratowała.

 

v    Fala powietrzna została zanotowana w Petersburgu, Kopenhadze i Waszyngtonie, a następnego dnia z 30 godzinnym opóźnieniem została odnotowana w Poczdamie i Londynie.

 

v    Następnego dnia po wybuchu w francuskim Bordeaux było tak jasno, że jeszcze o godzinie 21:56 można było swobodnie czytać w odległości 30 cm, zaś w dzień później o godzinie 21:15 szereg obserwatoriów meteorologicznych zwróciło uwagę na ogromną ilość srebrzystych obłoków na niebie.

 

v    W roku 1968, prof. N. Wasiliew obliczył, że ogólna powierzchnia tych obłoków musiała wynosić 10 mln km².

 

v    W Kalifornii stacja aktynometryczna zarejestrowała w ciągu następnych 3 miesięcy silne zmętnienie atmosfery i znaczne obniżenie promieniowania słonecznego.

 

Naukowcy zdali sobie sprawę, że na Syberii doszło do potężnego zjawiska, lecz pierwsza ekspedycja dotarła tam dopiero po 20 latach. Ekspedycją kierował L. Kulik, który w lutym 1928 roku z góry Szachorna po raz pierwszy ujrzał gigantyczny obszar całkowicie zniszczonej tajgi.

 

Co rozegrało się na Syberii w miejscu pod 60^o55’ N i 101^o57’ E?

 

Co zauważyli naukowcy w latach 1928 oraz 1929/30 w trakcie ekspedycji Kulika?

 

v    Nie znaleziono krateru.

 

v    Ogólna powierzchnia zniszczonej tajgi wynosiła niemal 2.200 km², przy czym w epicentrum tajga nie została połamana.

 

v    Obliczono, że efekt takiego zniszczenia mógł dać wybuch bomby jądrowej o mocy 20-40 Mt TNT na wysokości 10-15 km. Przewyższa to 1-2 tysięcy razy moc pierwszej bomby atomowej.

 

v    Na terenie katastrofy długo utrzymywała się podwyższona radioaktywność, dowodem na to są słoje przyrostu drzew i pomiary.

 

v    Jeszcze w 1961 roku naukowcy zauważyli na gałęziach modrzewi ślady przypominające opalenia promieniowaniem jonizującym.

 

v    Dopiero w latach 1964-68 J. Lwow z Uniwersytetu Tomskiego odkrył mikroskopijne kuleczki szklane o rozmiarach 0,02 – 0,15 mm. Zostały one przebadane m.in. w USA. Według analiz Instytutu Geologii i Geografii AN ZSRR stwierdzono, że sylikaty znajdujące się w kulkach nie są spotykane ani w naturalnych glebach Ziemi, ani w produktach przemysłowych, ani w obiektach kosmicznych. We wnętrzu kulek znaleziono takie gazy, jak wodór – H₂, siarkowodór – H₂S  i dwutlenek węgla – CO₂.

 

Kulki te są podobne do małych tektytów!!! A to wiąże się z moją teorią o ich pochodzeniu, którą po raz pierwszy przedstawiłem w mojej pracy, wydanej w 1999 roku pt. „Szkliwo nie z tej Ziemi”, a rozwiniętej w pracy „Tektyty – Relikty gwiezdnych wojen” przedstawionej m.in. w dniu 10 grudnia 2000 roku w „Nautiliusie Radia Zet”. Dlatego też – moim zdaniem – nie był to meteoryt, odłamek komety, czy też zderzenie z Ziemią antymaterii. Opisy katastrofy mówią mi, że był to bezsprzecznie statek kosmiczny (typu vimana lub podobnej budowy), zbudowanego ze szkła i kwarcu, wyposażonego w reaktor jądrowy. Przy tym mogła to być również część rozpadającego się, tajemniczego obiektu o nazwie CZARNY KSIĄŻĘ czy też CZARNY BARON, którego rozpad został zauważony przez astronomów radzieckich i amerykańskich w dniu 18 grudnia 1955 roku. Obiekt ten rozpadł się wtedy na 10 wielkich odłamów o rozmiarach ok. 70 x 35 m, na orbicie 2000. Proces ten mógł rozpocząć się na długo wcześniej.

 

Kuleczki znalezione na miejscu katastrofy są małych rozmiarów, gdyż moim zdaniem, wybuch nastąpił w atmosferze ziemskiej. Została przez to spotęgowana moc energii i przy obecności tlenu wytworzyła się wysoka temperatura. Statek po prostu wyparował, tworząc srebrzyste obłoki.

 

Do dziś nie znaleziono tektytów o wadze kilkuset kilogramów. Przeważnie ważą one od kilku do kilkudziesięciu gramów – sporadycznie powyżej 1 kg. Według mojej teorii to tak, jakby szyba samochodowa rozpadła się w drobny mak w przestrzeni kosmicznej, poza obszarem atmosfery ziemskiej, a jej kawałki przy przelocie przez nią przybrały kształt szklanych meteorytów. Zresztą te duże tektyty są tektytami warstwowymi o nazwie Muong Nong. Stygły one warstwowo. Moim zdaniem są one przykładem tektytów, które tworzyły się na Ziemi, w pobliżu stygnącego stosu atomowego.

 

Pojazdy kosmiczne z takich materiałów, jak szkło czy kwarc mogą stanowić jednocześnie jako całość „żywy organizm komputera” – tj. jeden obwód scalony bardzo łatwy do obsługi. Potwierdzeniem mojej teorii o pochodzeniu tektytów są występujące w kraterze uderzeniowym Żamanszin w Kazachstanie tektyty różnowiekowe, liczące odpowiednio: 0,7; 1,2 i 5,2 mln lat – podczas kiedy krater powstał   z a l e d w i e   10 tys. lat temu! To tak, jakby pojazd kosmiczny zbudowany 5,2 mln lat temu modernizowano dwukrotnie 1,2 i 0,7 mln lat temu, by w końcu uległ katastrofie 10.000 lat temu. Jak już wielokrotnie pisałem, w 1973 roku została w Indiach wydana książka  oparta na rękopisie zatytułowanym „Vaimanika Sastra”, odnalezionym w 1918 roku w bibliotece Barada Royal Sanskrit w Majsurze. Manuskrypt ten opisuje aparaty latające typu vimana, rukma, sumdra i szokuna. Do najważniejszych wersetów zaliczyłbym wyjaśnienie budowy vimana, do którego należy użyć 27 różnych rodzajów szkła. (!!!) Według zawartego tam opisu, do budowy tych niewielkich obiektów latających używano szkła według następujących zasad: 12 oczyszczonych składników należy wymieszać według proporcji 5 : 3 : 5 : 1 : 10 : 10 : 11: 8 : 7 : 2 : 6 : 1, umieścić je w piecu do przetapiania w kształcie lotosu i ogrzewanym węglem drzewnym. Należy go rozgrzewać do temperatury 323 stopni […]. Efektem będzie szitaranjikaadarsa – czyli szkło zawierające w sobie chłód. Nasuwa się przypuszczenie, że szkło to, podobnie jak tektyty praktycznie nie zawierało wody, czyli było chłodne – suche, a jednocześnie mogło przebywać długi czas w przestrzeni kosmicznej, gdzie panuje temperatura bliska Absolutnemu Zeru. Tekst ten jest jednocześnie dowodem na poparcie hipotezy o powstaniu tektytów. Reasumując – uważam, ze tektyty są częściami i odłamkami pojazdów kosmicznych, budowanych przed milionami lat przez bogów i ludzi.

 

Oczywiście katastrofa obiektu nastąpiła w atmosferze, nisko nad Ziemią, około 10-15 km, dlatego nie mamy tutaj do czynienia z konkretnymi tektytami, a tylko drobnymi artefaktami w postaci szklanych kuleczek. Wydaje mi się, że artefaktów może być więcej, ale biorąc pod uwagę bagnisty teren, jak również to, ze niekoniecznie musiały opaść w tym miejscu, ale poszybować wiele setek kilometrów dalej, trudno je będzie po tylu latach znaleźć. A nawet gdyby je znaleziono, to nie będą one łączone z Katastrofą Tunguską.

 

Cieszyn, dn. 2001-07-21

 

—oooOooo—

 

Hmmm… – to bardzo śmiała hipoteza i śmiało postawiona. Ale wyjaśnia przynajmniej kilka fenomenów nie związanych z TF. Przyznaję, że zagadka tektytów wciąż nie jest rozwiązana, ale tylko to jedno jedyne rozwiązanie zmierza w kierunku gwiezdnych okrętów i katastrof – albo nawet i gwiezdnych wojen… – i jest to oryginalna polska teoria na ten temat.

 

Czy praca ta przybliży nas do rozwiązania zagadki TKC? Nas może nie, ale być może poprzez Internet trafi ona do kogoś, kto w przebłysku geniuszu, Boskiej inspiracji i intuicji połączy znane nam fakty tak, że uzyska jedyny i prawdziwy obraz tego, co zdarzyło się nad tunguską tajgą w ostatni dzień czerwca 1908 roku…

 

Kończąc chciałbym bardzo serdecznie podziękować wszystkim tym, którzy pomogli mi w opracowaniu tej książki i odnosili się do niej krytycznie i życzliwie. Mam nadzieję, że praca ta – choć skromna – nie pójdzie na marne i będzie kolejnym kamieniem milowym w naszej podróży w Nieznane.

 

KONIEC

 

Jordanów, dn. 2001-07-27, godzina 08:09 CEST